Σε προηγούμενο άρθρο μου με τίτλο «Η παγκόσμια και η Ελληνική κρίση» (http://gavrasmichael.blogspot.com/2011/10/blog-post_14.html), προσπάθησα να αναδείξω πως εκτός από την παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού η χώρα μας έχει και την δική της αυτοτελή κρίση που έχει ως κεντρικό πυρήνα την πελατειακή συγκρότηση και λειτουργία του κράτους, από της πρώτης συστάσεώς του το 1829. Ας αναλύσουμε περισσότερο την περίπτωση του ελληνικού κράτους, των θεσμών που το αποτελούν και την μορφή της κρίσης που τους διαπερνάει.
Σύμφωνα με τη θεωρία που έχει επικρατήσει στην επιστήμη και έχει αποτυπωθεί στα Ελληνικά Συντάγματα, η κρατική εξουσία εκδηλώνεται,
(α) με τη θέσπιση κανόνων δικαίου,
(β) με την εκτέλεση (εφαρμογή) των κανόνων δικαίου, και
(γ) με την επίλυση των διαφορών που πιθανά να προκύψουν από την εφαρμογή των κανόνων δικαίου.
Οι τρεις αυτές λειτουργίες της άσκησης της κρατικής εξουσίας αποτελούν αντίστοιχα τη νομοθετική (Βουλή, πρόεδρος της Δημοκρατίας), την εκτελεστική (υπουργικό συμβούλιο και πρόεδρος της Δημοκρατίας) και τη δικαστική (δικαστήρια). Οι λειτουργίες αυτές, αν και συνυπάρχουν σε κάθε κράτος, πρέπει να διέπονται από την αρχή της διάκρισης των εξουσιών, που εδράζεται στην ανάγκη του δημοκρατικού πολιτεύματος για διασφάλιση και περιφρούρηση της ισοτιμίας και ισονομίας των πολιτών.
Και βέβαια είναι προφανές πως η κρίση του ελληνικού κράτους, της ελληνικής κοινωνίας και η πελατειακή διαστρέβλωση δεν θα μπορούσε να μην συμπεριλαμβάνει και τις τρεις εξουσίες και κυρίως την καταστρατήγηση της αυτοτέλειας των εξουσιών .
Με λίγα λόγια, η εμπειρία που έχουμε ως πολίτες αυτής της χώρας, μας επιτρέπει να ισχυριστούμε πως η νομοθετική εξουσία ουσιαστικά νομοθετεί κατ’ εντολή της κυβέρνησης, ψηφίζοντας σχεδόν χωρίς αντίρρηση όσα εισηγείται ο πρωθυπουργός και ο κάθε υπουργός. Η περίφημη ανεξαρτησία του βουλευτή συνθλίβεται μέσα στις συμπιεστικές και διλημματικές λογικές της στήριξης της κυβέρνησης με την ψήφο του.
Η εκτελεστική εξουσία αντί να υλοποιεί τις νομοθετικές αποφάσεις της Βουλής υπαγορεύει σ’ αυτήν τι να νομοθετήσει. Μέσα από αυτή τη διαδικασία εκφράζεται και υλοποιείται όλη η ουσία της πελατειακής λειτουργίας του πολιτικού συστήματος με τις φωτογραφικές διατάξεις εξυπηρέτησης ψηφοφόρων, οικονομικών φίλων και υποστηρικτών του κόμματος, επιταγές τις άρχουσας τάξης και των συμφερόντων που απαιτούν «νομιμοποίηση» για την διασφάλιση της απρόσκοπτης και ασύδοτης άσκησης της δικής τους οικονομικής εξουσίας. Ετσι εκτός από την «παράνομη» φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή, παρακράτηση του ΦΠΑ, ανεξέλεγκτη διαφυγή κεφαλαίων που παράγονται σ’ αυτή τη χώρα και εξάγονται σε λογαριασμούς στην Ελβετία, υπάρχει και η «νομοθετημένη» ληστεία του πλούτου της χώρας με τις offshore εταιρίες, τις υπερτιμολογήσεις και υπερκοστολογήσεις των δημοσίων έργων κ.λ.π.
Συμπερασματικά μπορούμε να διαπιστώσουμε, πως αυτές οι δυο εξουσίες έχουν γίνει μια. Αυτό αποτελεί και την πρώτη διαστρέβλωση του Συνταγματικού νομοθέτη και ταυτόχρονα καταστρατήγηση της συνταγματικής επιταγής για την ουσία της αντιπροσωπευτικής μας δημοκρατίας.
Η δικαστική εξουσία δυστυχώς κάθε άλλο παρά καταφύγιο και προστασία του αδικούμενου πολίτη και των δικαιωμάτων του αποτελεί. Και όσες φορές έρχεται σε αντίθεση με την κυβερνητική εξουσία, στο τέλος τις περισσότερες φορές υπαναχωρεί με αδιευκρίνιστες για τους πολίτες αιτιολογίες. Είτε για λόγους περιορισμού της αυτοτέλειάς της από την κυβέρνηση, είτε για εσωτερικούς λόγους κακής λειτουργίας των οργάνων συγκρότησής της, το αποτέλεσμα είναι τραγικό. Όταν διαπιστώνουν παραβίαση της δημοκρατίας από τις κυβερνητικές αποφάσεις, αντί να απευθυνθούν στον λαό στο όνομα του οποίου ορκίζονται να λειτουργούν και από τον οποίο αντλούν την εξουσία τους, είτε σιωπούν είτε κάνουν προσχηματικό πόλεμο χαρακωμάτων.
Με αυτό τον τρόπο το δικονομικό μας σύστημα μετατρέπεται σε άλλον ένα μηχανισμό για να επιβληθεί η πραγματική εξουσία της άρχουσας τάξης, έτσι όπως εκφράζεται με την κάθε φορά κυβερνητική πλειοψηφία.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο λειτουργίας των τριών εξουσιών, είναι εμφανές πως ο λαός είναι μόνος, απομονωμένος, προδομένος και εξαπατημένος. Όχι πως και αυτός δεν συμμετέχει στην πελατειακή συγκρότηση και λειτουργία του κράτους, αλλά σαφέστατα δεν έχει τις ίδιες ευθύνες με το πολιτικό προσωπικό.
Για να είμαστε ακόμα πιο ακριβοδίκαιοι μέσα και σ’ αυτό το πολιτικό προσωπικό διαχρονικά, αλλά και σήμερα, υπάρχουν διαβαθμίσεις στο μερίδιο εξουσίας που κατέχουν, άρα και της ευθύνης που τους αναλογεί. Άλλο θέμα βέβαια η πολιτική ευθύνη που έχουν όλοι ανεξαιρέτως και που θάπρεπε να εκδηλωθεί τουλάχιστον με την διαφοροποίησή τους, σε ότι διαφωνούν. Αυτό επιβάλλει το κυρίαρχο δικαιώμα που έχουν, να ασκούν την εξουσία τους για λογαριασμό του λαού που τους εκλέγει.
Πέρα λοιπόν από την ευθύνη που έχουμε όλοι μας να επιλέξουμε τον κομματικό σχηματισμό που μας εκφράζει περισσότερο, είναι δική μας αποκλειστικά ευθύνη ποιος θα είναι ο αντιπρόσωπος-βουλευτής που θα εκλέξουμε. Και για αυτή την επιλογή μας δεν μπορούμε να χρεώσουμε κανένα άλλο παρά μόνο τον εαυτό μας.
Αγία Παρασκευή 2.3.2012
Μιχάλης Γαβράς
Δημοτικός Σύμβουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου